โดยวัดแห่งแรก ("วัดห่าง") คาดว่าเป็นวัดร้างมาแต่โบราณ อาจเนื่องมาจากเกิดน้ำท่วมใหญ่และลำแม่น้ำปิงเปลี่ยนเส้นทางทำให้ตัววัดถูกตัดขาดจากชุมชนกลายเป็นเกาะดอนกลางแม่น้ำ ไม่สะดวกต่อการเดินทางไปมาสู่วัด จึงมีการสร้างวัดแห่งที่สอง คือวัดรินตอง บนที่ดอนเนินเขา เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาน้ำท่วม โดยวัดแห่งที่ ๒ นี้เชื่อว่าสร้างในสมัยล้านนา ก่อนที่พม่าจะเข้ามายึดครองเมื่อปี พ.ศ.๒๑๑๐ โดยวัดนี้มีเขตอุโบสท กลางน้ำอยู่ที่ "หนองวง" ทางตะวันออกของที่ตั้งโรงเรียน บ้านดอนแก้วในปัจจุบัน แต่เมื่อถึงสมัยพม่ารุกราน ประชาชนได้พากันอพยพหลบหนีออกจากตัวเมืองไปอยู่ตามแทบป่าเขาเป็นส่วนใหญ่ วัดรินตองหรืออรินตองจึงกลายเป็น วัดร้าง สิ่งปลูกสร้างเสื่อมสลาย ตามกาลเวลาในห้วง ๒๐๐ ปีที่ถูกยึดครอง จนมาถึง ยุคการฟื้นฟูสร้างเมืองขึ้นมาใหม่ในสมัยพระยาจ่าบ้าน (พ.ศ. ๒๓๑๗ - ๒๓๑๙) และ พระยากาวิละ เจ้าผู้ครองนครเชียงใหม่ องค์ที่ ๑ (พ.ศ. ๒๓๒๕ - ๒๓๕๖) จึงมีการชักชวนประชาชนออกจากป่าเขาลงมาตั้งบ้านสร้างเมืองในแถบตัวเมืองกันใหม่ ดังนั้นชุมชนริมแม่น้ำปิงแถบบ้านลุ่ม บ้านแพะ และบ้านหนองฟาน-สบสา ซึ่งเคยเป็นชุมชนตั้งเดิมมาก่อน จึงถูกรื้อฟื้นขึ้นมา เมื่อบ้านเมืองเข้าสู่ยุคสงบสุขแล้วเป็นปึกแผ่นดีแล้ว พญาหาญเสือแผ้ว ผู้นำเหล่าทัพและประชาชนในพื้นที่ดังกล่าว ได้เป็นผู้นำในการก่อสร้างวัดแห่งใหม่ขึ้น แทนที่วัดร้างเดิมทั้งสองแห่ง โดยในชั้นแรกเรียกกันว่า "วัดหาญเสือแผ้ว" แต่ภายหลังเรียกเป็นวัดดอนแก้ว ซึ่งเข้าใจว่าจะเพี้ยนมาจากคำว่า "ดอนเสือแผ้ว" ซึ่งน่าจะหมายถึงที่ดอนชายป่า (บ้านแพะ)อันเป็นที่ตั้งไพร่พลฝูงช้างของพญาหาญเสือแผ้ว ปัจจุบันยังมีศาลาพ่อบ้านพญาหาญเสือแผ้วตั้งอยู่ที่บริเวณใกล้กับสี่แยกกลางหมู่บ้านดอนแก้ว หมู่ ๒ ปัจจุบัน